ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΣΚΕΝΤΖΟΣ
Πρόεδρος Σωματείου Ιδιοκτητών
Ταξί Πατρών
& Περιχώρων «Ο ΑΓ. ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ»
Α΄ Αντιπρόεδρος Π.Ο.Ε.Ι.Α.Τ.Α.
=================================
ΘΕΜΑ: Πανελλαδική-πανκλαδική απεργιακή κινητοποίηση της 12ης
Νοέμβρη
Με
αφορμή το ενημερωτικό έγγραφο της κλαδικής μας Ομοσπονδίας ΠΟΕΙΑΤΑ της 03/10/2015
(προφανώς η ημερομηνία είναι λανθασμένη), στο οποίο αναφέρεται η μη συμμετοχή του κλάδου
στην απεργιακή κινητοποίηση της 12ης Νοέμβρη, δράττω την ευκαιρία
να κάνω μια μικρή δημόσια παρέμβαση, πράγμα το οποίο δεν συνηθίζω, για τα
τεκταινόμενα του κλάδου μας, που αφορούν
κυρίως τις ενέργειες της συνδικαλιστικής ηγεσίας αλλά και των ηγεσιών των
Σωματείων, και το πώς αυτές στέκονται απέναντι στις τόσο κρίσιμες καταστάσεις
που βιώνει ο κλάδος μας, ως αποτέλεσμα της ύφεσης, των μνημονίων και των
κυβερνητικών επιλογών.
Την
τελευταία 6ετία που η ελληνική κοινωνία, η
οικονομία και ειδικά ο κλάδος μας πλήττεται βάναυσα από τα συνεχή
υφεσιακά μέτρα λιτότητας και τα μνημόνια, γίνονται απεργίες, διαμαρτυρίες, διαδηλώσεις,
συλλαλητήρια, κινητοποιήσεις και αγώνες κάθε μορφής, ως το μοναδικό όπλο αντίστασης και ανατροπής
της κατάστασης.
Πλήθος φορέων,
συλλόγων, σωματείων, συνδικαλιστικών οργανώσεων, από όλους τους κλάδους της
κοινωνίας και της οικονομίας συμπορεύονται
στους αγώνες αυτούς, και παρ’ όλο που τα αιτήματα πολλές φορές είναι
διαφορετικά συνειδητοποιούν ότι μόνο Η ΙΣΧΥΣ ΕΝ ΤΗ ΕΝΩΣΕΙ μπορεί να αποφέρει
κάποιο αποτέλεσμα.
Πέρασε ανεπιστρεπτί ο καιρός που τα στενά
συντεχνιακά και μικροκομματικά συμφέροντα έβαζαν τον ένα κλάδο απέναντι στον
άλλο, εξάλλου η διάσπαση και ο κατακερματισμός του συνδικαλιστικού κινήματος, που τόσο βολεύει την εκάστοτε εξουσία και τόσο πιστά «υπηρέτησαν» κάποιοι
συνδικαλιστές, πρέπει να μας προβληματίσει έντονα, αφού τελικά αποβαίνει
εις βάρος μας και σταδιακά οδήγησε στην απομόνωση του κλάδου μας και στην
απαξίωσή του. Ενίοτε κάποιοι τον άφησαν και άλλοι βοήθησαν να γίνει βορά στα
μεγάλα συμφέροντα. Κι ως αποτέλεσμα
ήταν να απομονωθεί ο κλάδος μας και να
μείνει εκτός ευρωπαϊκών προγραμμάτων, επιδοτήσεων, ενισχύσεων, ΕΣΠΑ κλπ.
Δεν υπάρχει περιθώριο πια να μεμψιμοιρούμε και
να μένουμε στα λόγια και στις έγγραφες διαμαρτυρίες, ο κλάδος μας έχει τέτοια δυναμική στις κινητοποιήσεις που μπορεί να ξεσηκώσει
κι άλλους , αρκεί να το πιστέψουμε εμείς οι ίδιοι ότι η δύναμη είναι στα χέρια
μας, χωρίς φόβους και χωρίς να
πτοούμαστε από διώξεις που δεχθήκαμε και στο παρελθόν για δυναμικές κινητοποιήσεις.
Η αδράνεια, μπροστά σε όλα αυτά που
συμβαίνουν στην πολιτική και κοινωνική ζωή του τόπου μας είναι πολυτέλεια και εμείς σαν κλάδος έχουμε πληγεί
βαθιά από τα μέτρα, τα περιθώρια έχουν στενέψει δραματικά. Ο καθένας μας ας
αναλογιστεί τις ευθύνες του και συλλογικά να δράσουμε, να κινητοποιηθούμε μήπως
και σώσουμε τη δουλειά μας, το μέλλον μας και το μέλλον των παιδιών μας.
o Είμαστε λοιπόν εδώ
και τώρα αποφασισμένοι να κάνουμε τις ενέργειες που πρέπει, ούτως ώστε να επιβιώσουμε
ή θα αποδεχτούμε την κατάσταση αυτή που
διαμορφώθηκε και με την δική μας ολιγωρία, μοιρολατρικά;
§
Ως πότε θα μετράμε τις αποτυχίες μας, οι οποίες
έχουν οδηγήσει τον κλάδο στην απομόνωση και στη μιζέρια;
§
Τα ανώτατα συνδικαλιστικά μας όργανα είναι
αδιάφορα ή ανεπαρκή;
§
Υπάρχει ή όχι αυτονομία και ανεξαρτησία στα
σωματεία , τι έχουν κάνει και τι κάνουν
οι διοικήσεις τους;
Το Σωματείο μας πιστό στους αγώνες προχώρησε και από μόνο του σε κινήσεις – ενέργειες –
πρακτικές – πρωτοβουλίες που
αποσκοπούσαν την διασφάλιση των συμφερόντων του κλάδου μας. Πάντα δημοσιοποιούμε τις προθέσεις μας και τις
ενέργειές μας, ξεκάθαρα έτσι ώστε να είναι αυταπόδεικτο ότι δεν υπάρχει καμία
σκοπιμότητα και καμία κρυφή ατζέντα ή
κάθε είδους φιλοδοξία ή ιδιοτέλεια.
Αρχής γενομένης των κινητοποιήσεων κατά την
περίοδο Ραγκούση (απαρχή της τόσο δύσκολης και επικίνδυνης περιόδου στα χρονικά
του κλάδου που δυστυχώς μέχρι και σήμερα δεν
έχει εκλείψει), μεταξύ των κοινών αγώνων που έγιναν υπό την αιγίδα της
ΠΟΕΙΑΤΑ είχαμε και ιδιαίτερες δράσεις και πρωτοβουλίες, με δυναμική (τοπικές
απεργίες διαμαρτυρίες, αποκλεισμών διοδίων, αποκλεισμούς εφοριών, ΟΑΕΕ, ΚΕΑΟ, μεταβάσεις
στην Αθήνα και Θεσ/κη με τα οχήματά μας κλπ), αγώνες που συνεχίζονται από τότε
μέχρι σήμερα ανελλιπώς . Έχοντας πάντα σαν γνώμονα το συμφέρον του κλάδου και γνωρίζοντας ότι κανείς και
τίποτα δεν μας χαρίζεται, αντίθετα μάλιστα η επιβουλή και η αυθαιρεσία είναι
μόνιμη τακτική εξωθεσμικών παραγόντων συνήθως με την ανοχή της πολιτείας.
Πρωτοπορήσαμε και κάναμε πολύμορφους αγώνες και μάλιστα πρωτοφανείς και
σκληρούς, με αποτέλεσμα να συρθούμε στα δικαστήρια (22 δίκες – 300
κατηγορούμενοι) με διωκόμενους πρωτίστως την ηγεσία του Σωματείου μας που
συντόνιζε και διεύθυνε τις κινητοποιήσεις.
Δυστυχώς σε πολλούς αγώνες μείναμε και μένουμε παντελώς μόνοι μας χωρίς να
ακολουθήσουν και αυτοί που επικρίνουν για αδράνεια την ηγεσία του κλάδου.
Άραγε
που ήταν τότε στους αγώνες τα τοπικά περιφερειακά στελέχη; Γιατί δεν τολμούσαν και
δεν τολμούν τοπικές ενέργειες και πρωτοβουλίες όπως εμείς κάναμε μόνοι μας ,αφού
δεν τους καλύπτει η ηγεσία του κλάδου;
Απλά έσπευσαν να υιοθετήσουν την πρόσφατη απόφαση για τη μη συμμετοχή
για να επανέλθουν αργότερα δριμύτεροι καταδικάζοντας και καταγγέλοντας την απόφαση αυτή .
Μήπως διαμαρτυρόμενοι και καταγγέλλοντες, κάλυπταν
πίσω από τη στενή ηγεσία του κλάδου ή προσπαθούν να καλύψουν, την δική τους ανεπάρκεια
και ατολμία ψάχνοντας για άλλοθι;
Αν
δεν μας καλύπτει η ηγεσία την παρακάμπτουμε και τραβάμε μπροστά ξεσηκώνοντας σιγά
σιγά δια του παραδείγματος μας τον κλάδο. Σε διαφορετική περίπτωση είμαστε
μεμψίμοιροι και υποκριτές αλλά και ευθυνόφοβοι, αφού τα δικά μας λάθη και
παραλείψεις τα φορτώνουμε σε άλλους.
Αν δηλαδή δεν αντιδράσουμε τώρα, πότε
περιμένουμε να αντιδράσουμε; Όλα
αυτά που συμβαίνουν γύρω μας αλήθεια δεν μας αφορούν; Δεν μας αφορά η
υπεροφορολόγηση, η κατάρρευση του ασφαλιστικού φορέα και των συνταξιοδοτικών
μας δικαιωμάτων, οι διώξεις για οφειλές
στο δημόσιο, οι κατασχέσεις των κατοικιών μας; Αλήθεια δεν μας αφορά η
επαναφορά του ΚΕΑΟ και τα ραβασάκια που αρχίζουν να καταφτάνουν για οφειλές
πάνω από 5.000 ευρώ; Μην ξεχνάμε ότι ο
μέσος όρος των επαγγελματιών
-οφειλετών προς το δημόσιο (εφορία, ασφαλιστικά ταμεία), είναι 40% ενώ στο δικό μας κλάδο διπλασιάζεται και
φτάνει το 80%. ΑΛΗΘΕΙΑ δεν μας αφορά η αιχμαλωσία στην οποία βρίσκονται οι
επαγγελματίες του κλάδου και μόνο , με τη διάταξη που προβλέπει ότι εάν
κάποιος οφείλει στον ΟΑΕΕ δε μπορεί να
κάνει καμία μεταβίβαση της αδείας του σε
τρίτο πρόσωπο ούτε καν στα παιδιά του για να βγει σε σύνταξη;
Άρα εμείς έχουμε το
μεγαλύτερο πρόβλημα έναντι των άλλων κλάδων και οφείλουμε να θέλουμε να είμαστε αξιόπιστοι, να αντιδρούμε και να
κινητοποιούμαστε πρώτοι.
Και εδώ μπαίνει το ερώτημα: Ποιός μπορεί να μας
στερήσει την αυτονομία μας και ανεξαρτησία μας σαν συνδικαλιστικό όργανο; Ποιος
μπορεί να μάχεται τις αποφάσεις μας
για κινητοποιήσεις; ΚΑΝΕΙΣ βέβαια.
Ούτε αυτοί που έχοντας σαν άλλοθι την
ηγεσία του κλάδου, φωνάζουν διαμαρτύρονται και
εξαπολύουν μύδρους από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης κυρίως, όλοι αυτοί οι αυτόκλητοι κριτές των πάντων που
κατά τη διάρκεια των κινητοποιήσεων λουφάζουν, ενώ όταν τελειώσουν αυτές τότε σπεύδουν
να δικαιολογήσουν καταστάσεις
και μετατρέπονται σε προπαγανδιστές της κατήφειας, της μιζέριας, αλλά και
δεκανίκια της εξουσίας. Φάσκουν και αντιφάσκουν, διατυπώνουν θέσεις και
απόψεις, τις οποίες με ευκολία ανακαλούν, ψάχνοντας πάντα δικαιολογίες για την
ανεπάρκειά τους.
Εδώ μιλάμε για αχαρακτήριστο τυχοδιωκτικό
συνδικαλισμό από κάποια στελέχη (δεν
αναφέρομαι στο προεδρείο της ΠΟΕΙΑΤΑ), που δεν πρέπει να επιτρέψουμε να
συνεχιστεί , γιατί δεν μας εκφράζει σαν κλάδο. Είναι αυτοί
που χρόνια τώρα κρατούν τον κλάδο
σε λήθαργο, καθησυχάζοντας κατά καιρούς τους
συναδέλφους και διαβεβαιώνοντας τους ότι τίποτα από τις
κυβερνητικές εξαγγελίες δεν θα
γίνει πράξη. Κι όμως έγιναν όλα και η
πλήρης απελευθέρωση του κλάδου με
την ευρύτερη έννοια και του έργου
μας και οι αυξήσεις του ΦΠΑ και οι
μειώσεις των συντάξεων και οι αυξήσεις των ορίων συνταξιοδότησης και άλλα
πολλά. Ενώ έπεται συνέχεια με την υποχρεωτική εφαρμογή του συστήματος
χρεωστικών καρτών , πράγμα που σημαίνει νέες ταμειακές μηχανές άρα και αύξηση
του κόστους λειτουργίας .
Μόνιμη επωδός της απουσίας μας από
τους πανελλαδικούς συλλογικούς κοινούς
αγώνες όλων των κλάδων, ενάντια στην
πολιτική της λιτότητας και των μνημονίων ήταν και είναι ΟΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΟΝΟΙ
ΜΑΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ. Και ρωτάμε πότε
αλήθεια έγιναν και πότε θα γίνουν αυτές οι κινητοποιήσεις , αν όχι τώρα;
Φρόνιμο
θα ήταν να μην βγουν αυθαίρετα και συμπεράσματα για την παρέμβασή μου αυτή ,
και εννοώ συμπεράσματα από κάποιους του
τύπου ΠΟΥ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟΣ ΤΟΣΟ ΚΑΙΡΟ , διότι η πραγματικότητα θα τους διαψεύσει αν ανατρέξουν στην συνδικαλιστική μου πορεία και πρακτική
μέχρι σήμερα, για την οποία είναι όλοι ενήμεροι , αφού προκύπτει αβίαστα.
Κάποιοι με ευκολία και αυθαίρετα μ’ έχουν τοποθετήσει
ή προσπαθούν να με εντάξουν σε μια στενή ηγετική νομεκλατούρα- σ΄ ένα κάδρο.
Ποτέ δεν ήμουνα μέσα σ΄αυτό και το γνωρίζουν πολύ καλά , αντιθέτως αυτοί οι ίδιοι βρίσκονται εκεί μέσα , άλλοι σε πρώτο και άλλοι
σε δεύτερο πλάνο.
Έστω και τώρα , αν και αργά πρέπει
να αναλάβουμε τις ευθύνες μας , να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας , να αντιδράσουμε , να κινητοποιηθούμε για να προλάβουμε την
καταστροφή του κλάδου μας έτσι όπως την έχουν προδιαγεγραμμένη, ειδάλλως θα μείνουμε να συνεχίσουμε γκρινιάζοντας, να
διαμαρτυρόμαστε και να μετράμε τις ήττες μας.
Πάτρα 4 Νοεμβρίου
2015
